ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔ဆုိ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ပါေတာ့မယ္။ က်မတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းဆုိရင္ အစိုးရေက်ာင္း တေက်ာင္း တည္းသာ ရွိတဲ့ေခတ္မုိ႔ ေက်ာင္းရယ္လုိ႔ မ်ားမ်ားေရြးခ်ယ္စရာ သိပ္မရွိခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ ေခတ္မွာေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာ ေက်ာင္းေတြက မ်ားလာပါၿပီ။ အစိုးရေက်ာင္း၊ ကုိယ္ပုိင္ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္း စသျဖင့္ ေက်ာင္းေတြက အမ်ားၾကီးပါ။ ေက်ာင္းေတြမ်ားလာသလို ေက်ာင္းစရိတ္ေတြကလည္း မ်ားလာေတာ့တာပါပဲ။
တခန္းမွာ လူေျခာက္ဆယ္ကေန ခုနစ္ဆယ္၊ ရွစ္ဆယ္အထိ ရွိေနတဲ့ အစိုးရေက်ာင္း မ်ားမွာကလည္း ကေလး တေယာက္ခ်င္းစီကုိ ဆရာမက ဂရုစုိက္ဖုိ႔ မလြယ္တာမုိ႔ ကုိယ့္ကေလး စာတတ္ေအာင္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မိဘမ်ားက က်ဴရွင္အပို ထားၾကရပါတယ္။ အတန္းပိုင္က်ဴရွင္၊ အျပင္က်ဴရွင္ စတဲ့ က်ဴရွင္ေတြ ၾကားထဲမွာ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ လံုေလာက္တဲ့ အိပ္ခ်ိန္၊ ကစားခ်ိန္၊ ကုိယ္လက္ လႈပ္ရွားခ်ိန္၊ ကိုယ္ပုိင္အပန္းေျဖခ်ိန္ ဘာဆုိဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။
|
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ကေလးတုိ႔ဟာ စာေတြကို ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔ အလြတ္ရဖို႔ က်က္ဆုိၾကရပါတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားမွာ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို ကြန္႔ျမဴးေစေအာင္လုိ႔ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ စံနစ္ (Creativity)၊ စနစ္တက် ယုတၱိရွိရွိ ေတြးေခၚစဥ္းစားေစတတ္တဲ့ အက်င့္ (Critical thinking)၊ က်ိဳးေၾကာင္းညီညြတ္စြာ ေတြးတတ္ေခၚတတ္ဖို႔ (Logical thinking skills) စတဲ့ အရာေတြကို ကေလးတုိ႔ ေတြးတတ္ေခၚတတ္၊ စဥ္းစားတတ္ေအာင္လုိ႔ သင္ၾကားေပးႏုိင္မႈ လံုး၀မရွိေသးပါဘူး။
ေက်ာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ စာသင္ခန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဖတ္စာအုပ္ထဲက စာေတြကို စာအုပ္ထဲမွာ ျပန္ကူးထည့္ ဖုိ႔နဲ႔ စာေတြကုိ ကေလးေတြ အလြတ္ရြတ္ခိုင္း က်က္ခိုင္းဖုိ႔ကုိပဲ ျပဳလုပ္ေနၾကပါေသးတယ္။ ကိုးတန္း ဆယ္တန္း ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ကေလးတုိ႔ ျမန္မာစာကုိ ဟထုိးနဲ႔ တေခ်ာင္းငင္ မွားေနေသးတာ၊ အေပါင္းအႏုတ္ကုိေတာင္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ မေပါင္းတတ္၊ မႏုတ္တတ္ ေသးတာေတြကို ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ျဖင့္ အစုိးရေက်ာင္းမ်ားရဲ႕ သင္ရုိးစံနစ္နဲ႔ သင္ၾကားမႈပိုင္း၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဆရာဦးေရ မလံုေလာက္မႈအပိုင္း၊ ဆရာတုိ႔ရဲ႕ သင္ၾကားမႈ အရည္အေသြး လုိအပ္မႈအပိုင္းေတြကို က်မတုိ႔ ျမင္ေတြ႔ ေနၾကရပါတယ္။ ဒါဟာ က်မတုိ႔ႏုိင္ငံ ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ အားနည္းမႈအပိုင္းေတြပါ။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တတ္ႏုိင္တဲ့ လက္တဆုပ္စာ လူတန္းစားမ်ားကေတာ့ အစုိးရေက်ာင္းမွာ မထားဘဲနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ ေက်ာင္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ပိုက္ဆံ မ်ားမ်ားေပးရတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြကုိ ထားၾကပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းေတြမွာကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသား (အျဖဴ) ေတြ ကုိယ္တုိင္သင္ေလ ေက်ာင္းလခေတြ ေစ်းႀကီးၾကေလပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏိုင္ငံကုိ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္လာၾကတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား အမ်ားစုဟာ ေက်ာင္းဆရာ အစစ္ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။
အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္ၾကေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာ အစစ္မဟုတ္သလို၊ တခ်ိဳ႕မ်ားဆုိ ကေလးတုိ႔အတြက္ ဆရာျဖစ္ဖုိ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ သူမ်ားေတာင္မွ ပါၾကပါေသးတယ္။ ဗီဇာအတြက္ အလုပ္တခုကို အျမန္ရဖုိ႔လိုတာမုိ႔ လြယ္လြယ္ပဲ ေတြ႕တဲ့ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းဆရာ ၀င္လုပ္ၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားမ်ား ရွိဖုိ႔ လုိတာမုိ႔ မျငင္းၾကတာမ်ားတယ္။
သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ဆုိတာ ေတြ႔ကရာလူ ၀င္လုပ္လုိ႔မရေပမယ့္ က်မတုိ႔ႏုိင္ငံမွာေတာ့ျဖင့္ သိပ္ကုိမွ လြယ္ကူလြန္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ သားသမီးတို႔ ေက်ာင္းလခအတြက္ တလကုိ ပိုက္ဆံ သိန္းခ်ီၿပီးေတာ့ အကုန္အက်ခံရေပမယ့္ မိဘေတြကုန္က်သေလာက္ ကေလးတုိ႔ခမ်ာ မရၾကရွာေတာ့ပါဘူး။
ႏုိင္ငံတကာ ေက်ာင္းထားတဲ့ မိဘမ်ား အေနနဲ႔ကလည္း ကေလးအတန္း ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ေက်ာင္းလခေတြ ေစ်း ပိုႀကီးလာတဲ့ကိစၥ၊ ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္တခုခုကို သြားတက္တဲ့အခါမွာ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာႏုိင္တာက လြဲရင္ က်န္တဲ့ ေတြးမႈေခၚမႈ၊ စဥ္းစားမႈအပိုင္း၊ သိပၸံ စတာေတြမွာ အေျခခံ ပုိင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ သင္မေပးလိုက္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ၾကရ ျပန္ပါတယ္။
အခု အစုိးရကုိယ္ပုိင္ အထက္တန္း ေက်ာင္းဆုိတာေတြ ေပၚလာျပန္ေတာ့ ႏုိင္ငံတကာ ေက်ာင္းကုိလည္း မႀကိဳက္၊ အစုိးရ ေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း မထားခ်င္တဲ့ မိဘမ်ားက ကုိယ္ပိုင္ အထက္တန္း ေက်ာင္းမ်ားဆီကို သားသမီးမ်ားကို ပို႔ၾက ျပန္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းေတြကေတာ့ အစုိးရေက်ာင္းေတြထက္ စာရင္ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရ ပုိနည္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္တဲ့စာေတြကုိ ဂုိက္အခ်ိန္မွာ တခါတည္း အလြတ္က်က္ခုိင္းတဲ့ စနစ္ကုိ သံုးေသးတာမုိ႔ အစိုးရ ေက်ာင္းမ်ားရဲ႕ က်က္ဉာဏ္၊ မွတ္ဉာဏ္ စနစ္ကုိ အားကိုးၿပီးေတာ့ စာေမးပြဲေျဖရတဲ့ စနစ္ႀကီးကေန ရုန္းမထြက္ ႏုိင္ေသးပါဘူး။ စာေတြကို အလြတ္ရေအာင္ က်က္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေျဖရတဲ့ သင္နည္းစနစ္ပဲမုိ႔ ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြး ေတြကို ထက္ျမက္လာေအာင္၊ ကေလးတုိ႔ တီထြင္ဖန္တီးတတ္လာေအာင္၊ ေတြးတတ္ေခၚတတ္၊ စဥ္းစားတတ္လာေအာင္လုိ႔ စာသင္ခန္းေတြ၊ သင္ရုိးညႊန္းတမ္းေတြက မလုပ္ေပးႏုိင္ေသးပါဘူး။
ဘယ္ေက်ာင္းထားမလဲ၊ ဘယ္မွာ ထားမလဲ၊ ကုန္က်စရိတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ၊ တကၠသုိလ္ တက္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကို ပို႔မွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္ ေကာင္းေကာင္းရေအာင္လုိ႔ ကေလးကို က်က္ခုိင္းၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္းက အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း တကၠသုိလ္မွာပဲ ထားရမလား စသျဖင့္ ေငြေၾကး အသင့္အတင့္ တတ္ႏိုင္သူ ဒီေခတ္မိဘမ်ားခမ်ာ သားသမီး ပညာေရးအတြက္ ေတြးရေတာရ၊ စဥ္းစားရပါတယ္။
အစိုးရေက်ာင္း၊ ကိုယ္ပိုင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား အေနနဲ႔ သင္နည္းစနစ္မ်ား ေခတ္မီဖုိ႔ လုိေသးသလုိ၊ သင္နည္းစနစ္ ေခတ္မီပါတယ္ ဆုိတဲ့ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းမ်ားမွာလည္း သင္ရုိးညႊန္းတမ္း ခုိင္ခုိင္မာမာ မရွိတာ၊ ေက်ာင္းေတြမွာ ႏုိင္ငံျခားသား ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ ေတြ႔ကရာလူကုိ ဆရာအျဖစ္ ဆြဲခန္႔ၿပီးေတာ့ သင္ခုိင္းတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ေက်ာင္း၀င္းႀကီးေတြ ေကာင္းေအာင္ အားထုတ္ၾက၊ စာသင္ခန္းေတြ ေကာင္းေအာင္ အားထုတ္ၾကေပမယ့္ စာတကယ္ သင္တတ္တဲ့၊ သင္ႏုိင္တဲ့ ဆရာေတြကုိ ငွားဖုိ႔ေတာ့ အားထုတ္္မႈ နည္းေသးတဲ့ ပုဂၢလိက ႏုိင္ငံတကာ ေက်ာင္းမ်ားမွာ သားသမီး ပညာေရးအတြက္ ပုိက္ဆံေတြအမ်ားႀကီး ေပးၿပီးေတာ့ ထားေနၾကရတဲ့ အျဖစ္ကလည္း က်မတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ကေလးမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။
ေငြတံတား ခင္းေပမယ့္လည္း က်မတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ပညာစနစ္ ေကာင္းေကာင္းကုိ ကေလးတုိ႔ ရႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူၾကလွ ေသးပါဘူး။ ပညာေရး ဆုိတာဟာ တကယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံရဲ႕ အသက္ပါ။
ပညာေရး ေသဆံုးျခင္းဟာ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံ ေသဆံုးျခင္းပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ အေျခခံပညာဟာ ပုိၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ဘြဲ႔ရ ပညာမတတ္ေတြ မ်ားတဲ့ က်မတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ကေလးတုိ႔ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီးေတာ့ တကယ္ကို ပညာတတ္ေစဖုိ႔ မိဘမ်ားအေနနဲ႔ ေက်ာင္းေရြးၾကရ ပါေတာ့မယ္။
ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေတာ့မယ္ …။ ကေလးတုိ႔ကို ဘယ္ေက်ာင္းပို႔ၾကမလဲ…..။
အခုထိေတာ့ တႏွစ္တခါဆုိသလုိ မိဘမ်ား အဲဒီလို စဥ္းစားေနၾကရဆဲပါ။
____ ဧရာဝတီ
No comments:
Post a Comment