လူထုစိန္၀င္း
ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း တစ္ခု လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္း တစ္ေယာက္ တစ္မနက္ ေရာက္လာၿပီး ''ဆရာ့ဆီ က အၾကံၪာဏ္ေလး ဘာေလးမ်ား ရမလား လို႔လာတာပါ'' လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အပူေပးခ်င္မႇ ေရာက္လာတယ္ဆိုၿပီး ထိပ္ေခါက္ခ်င္လည္း ေခါက္ပါလို႔လည္း မ်က္ႏႇာခ်ဳိေသြး ပါေသးတယ္။
တစ္ဦးတည္းသားအက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ၁၀ တန္းေျဖၿပီးတဲ့သားက ျမစ္ႀကီး နားက ရန္ကုန္မႇာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အျပန္လိုက္လည္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး နားပူနားဆာလုပ္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမႇန္းမသိ ျဖစ္ေနရတယ္လို႔ ေျပာျပတယ္။ ကေလးကျမစ္ဆံုကိုသြားၾကည့္ခ်င္တာပါတဲ့။ မိဘကလည္း တစ္ေယာက္တည္းရႇိတဲ့ သားကေလးကို မိဘမပါဘဲဘယ္ မႇ မလႊတ္ဖူးေတာ့ စိတ္မခ်ျဖစ္ေနတယ္။ သားေလးကို ငယ္ငယ္ ကတည္းက ငပလီ၊ ေခ်ာင္းသာ၊ ေငြေဆာင္စတဲ့ေနရာေတြကို အျမဲ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေတာ့ တစ္ခါမႇ မလႊတ္ဖူး ပါဘူးတဲ့။ သားက ေန႔တိုင္းတက်ီက်ီနဲ႔ နားပူနားဆာလုပ္ေန တာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနရ ပါတယ္တဲ့။ သူ႔သားေတာင္ ၁၀ တန္းေျဖတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီကုိးလို႔ ေတြးရင္း ကုန္လြန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရသြားပါတယ္။
ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ပါ
တစ္ခါက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းသာကို သေဘၤာနဲ႔ သြားမယ္ လုပ္ၾကေတာ့ သူ႕မိဘကသူ႕ကို လိုက္ခြင့္မျပဳပါဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္မႇာ သူက စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ဒုတိယ ႏႇစ္ေက်ာင္းသားပါ။ သူနားပူနားဆာလုပ္ လြန္းတာေၾကာင့္ သူ႔မိဘေတြဆီ လိုက္သြားၿပီး လိုက္ခြင့္ျပဳဖို႔ ေျပာေပးရပါတယ္။ မိဘမ်ားကလည္း ဆရာကိုယ္တိုင္ လိုက္လာတယ္ဆိုေတာ့ အားနာၿပီး ထည့္လိုက္ပါ တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း သူ႔ကိုျပန္သတိေပး ၿပီး၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ လိုက္ခြင့္ျပဳပါလို႔ေတာ့ မတိုက္တြန္း လိုက္ပါဘူး။ သူျပန္သြားၿပီး ညဘက္က်ေတာ့ ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ သူ႔ဇနီးနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး သားကိုလိုက္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္။
ပူညံပူညံဆူသံေတြ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမိသားစုေတြအတြင္း ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရႇိတဲ့ အိမ္တြင္းျပႆနာ က ဒါမ်ဳိးခ်ည့္ပါပဲ။ ဘယ္မိဘမဆို မိဘေနရာကပဲ စဥ္းစားၿပီး သားသမီးေနရာက မစဥ္းစားပါဘူး။ သားသမီးကလည္း မိဘေနရာ ကေနၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေလ့ မရႇိပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္တာနဲ႔ တီဗီၾကည့္တာကအစ၊ အ၀တ္အစား ၀တ္ပံုစားပံုအဆံုး ဘယ္ေနရာမႇ အႀကိဳက္ခ်င္းတူတယ္လို႔ မရႇိေတာ့ပါဘူး။ အႀကိဳက္မတူရာကေနၿပီး ပူညံ ပူညံနဲ႔ ဆူသံေတြ ေပၚထြက္လာၾကပါတယ္။ လူငယ္ေတြကေတာ့ ဒါကိုမ်ဳိးဆက္ ကြာဟ မႈေၾကာင့္လို႔ လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး မိဘေတြကို ေခတ္ေနာက္က်ေနတဲ့ လူႀကီးမ်ားအျဖစ္ ျမင္ၾကတယ္။ ကြယ္ရာမႇာ ေခၚၾကတာကိုက ဘိုးေတာ္ႀကီး၊ ဘြားေတာ္ႀကီးတဲ့ေလ။
ေခါင္းမအိုရင္ လူမအို
အသက္ႀကီးလာရင္ အေတြးအေခၚေတြပါ ေခတ္ေနာက္က်န္ရစ္တာပဲလို႔ ေလႇနံဓား ထစ္မႇတ္ထားဖို႔ မသင့္ဘူး။ တေလာကတီဗီမႇာ အဆိုေတာ္ခ်စ္ေကာင္းနဲ႔ သူ႔သမီးအဆုိေတာ္မေလး အိမ့္ခ်စ္တို႔ တြဲၿပီးသီခ်င္းဆိုသြားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သမီးေလး အိမ့္ခ်စ္ ထက္ေတာင္ ခ်စ္ေကာင္းက ပိုၿပီး(ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္) ေဟာ့ေရႇာ့ျဖစ္ေနေသး တယ္။ အဆိုေတာ္ ေဂ်ေမာင္ေမာင္လည္း အတူတူပါပဲ။ စင္ေပၚမႇာ သမီးသီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္ ထက္ေတာင္ ခုန္ေပါက္ျမဴးႂကြေနေသး တာေတြ႕ရပါတယ္။ အသက္ႀကီးတိုင္း အေတြးအေခၚ ေခတ္ေနာက္က်တာမဟုတ္ ဘူး။ ေခါင္းမအိုရင္ လူမအိုဘူးဆိုတာကို လူငယ္ေတြလည္း နားလည္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။
အာခံစိတ္ ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္း
မိဘေတြဘက္ကလည္း အရာရာကို မိဘေနရာကၾကည့္ၿပီး (စိုးရိမ္ပူပင္စိတ္နဲ႔) တားဆီးပိတ္ပင္တာမ်ဳိး အလြန္အမင္း မလုပ္သင့္ဘူး။ မိမိကိုယ္တိုင္ သားသမီးမ်ားအရြယ္ က ဘယ္လိုေနခဲ့ထိုင္ခဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္ခဲ့ သလဲ။ ဘာေတြႀကိဳက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ခဲ့ သလဲဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားၿပီးမႇ တားသင့္ တာကိုတားၿပီး ပိတ္သင့္တာကို ပိတ္သင့္ တယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းသာေတြ၊ ငပလီေတြသြားခဲ့သလို၊ သား ကေလးလည္း သြားခ်င္ရႇာမႇာပဲလို႔ စဥ္းစားသင့္တယ္။ ပူတာကေတာ့ ပူတာေပါ့။ သားသမီးအတြက္မပူတဲ့ မိဘ ဘယ္ရႇိမႇာလဲ။ ဒါေပမဲ့ သဘာ၀ထက္လြန္ကဲၿပီး ပူတာမ်ဳိး ကေတာ့မေကာင္းဘူး။ မိဘလည္းစိတ္ဆင္း ရဲရၿပီး သားသမီးလည္း မေက်နပ္မႈေတြျဖစ္ ရတယ္။ မေက်မနပ္ျဖစ္ရတာေတြက အစိုင္ အခဲႀကီးျဖစ္သြားရင္ အာခံစိတ္၊ တြန္းလႇန္ ပုန္ကန္ခ်င္စိတ္အထိ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။
ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိေလးေတြ
တစ္ဦးတည္း သားသမီးမ်ားရဲ႕ မိဘ ေတြကပိုၿပီး ပူတတ္ၾကတယ္။ ဟုိဟာစိတ္ မခ်၊ ဒီဟာ စိတ္မခ်နဲ႔ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရႇာက္မႈ အလြန္အကြၽံလုပ္ေလ့ရႇိတယ္။ အႏႇစ္ႏႇစ္ ဆယ္အစိတ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့တဲ့သက္ တမ္းတစ္ေလ်ာက္မႇာ မိဘအအုပ္အထိန္း သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ သား လိမၼာ၊ သမီးလိမၼာေလးေတြအမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ စာလည္း သိပ္ေတာ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားမနာတမ္း မႇန္တဲ့အတိုင္း ေျပာ ရရင္ သူတို႔အမ်ားစုဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အတြင္း ၀င္ေရာက္သြားရတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘယ္ေနရာမႇသံုးစားလို႔မရတာကို ေတြ႕ရပါ တယ္။ မိဘရဲ႕အုပ္ထိန္းမႈလြန္ကဲေလေတာ့ ဘယ္အရာကိုမႇ ကိုယ္ပိုင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားကိုခ်ည္းအား ကိုးေနၾကရပါေတာ့တယ္။ အားကိုးရင္းအား ကိုးရင္းနဲ႔အလုပ္တူလုပ္ၾကတဲ့ အသက္ႀကီး ႀကီး အိမ္ေထာင္သည္ေတြနဲ႔ ညားသြားတဲ့ သားလိမၼာ၊ သမီးလိမၼာေလးေတြကိုလည္း ရင္နာစြာနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။
စိတ္သဘာ၀သိဖို႔လို
သားသမီးျပဳစုပ်ဳိးေထာင္တဲ့အခါမႇာ အသက္အရြယ္အပိုင္းအျခားအလိုက္ ေျပာင္း လဲသြားတဲ့ကေလးမ်ားရဲ႕ စိတ္သဘာ၀နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ တတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ကေလးဟာအမိ၀မ္း တြင္းကထြက္လာကတည္းက အေမဆိုတာ အားကိုးအားထားျပဳစရာ ဧရာမတန္ခိုးရႇင္ ႀကီးလို႔ မႇတ္ယူထားၿပီး အေမ့နားက မခြာဘဲ တကပ္ကပ္ လုပ္ေနေလ့ရႇိတယ္။ ေက်ာင္း စေနရေတာ့လည္း စာသင္ခန္းအျပင္က အေမေစာင့္ေနမႇေက်နပ္တယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းအေမပို႔မႇ၊ ႀကိဳမႇႀကိဳက္တယ္။ အေမခြံ႕ေကြၽးမႇ စားတယ္။ အေမသိပ္မႇ အိပ္တယ္။ ၁၁ ႏႇစ္၊ ၁၂ ႏႇစ္အရြယ္ေျခာက္တန္း၊ ခုနစ္ တန္းေရာက္ေတာ့ အေမလာမႀကိဳေစခ်င္ ေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ပဲ သြားခ်င္ျပန္ ခ်င္တယ္။ ဒါမႇမဟုတ္ ဒ႐ိုင္ဘာလာႀကိဳေစ ခ်င္တယ္။ သူအရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းႏိုင္ၿပီဆိုတာ ေဖာ္ျပခ်င္လာတယ္။
သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔ သူလမ္းေလွ်ာက္
ဒါသဘာ၀တရားရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူမႇတားလို႔မရဘူး။ ဒီအခ်က္ကို မိဘက နားလည္ၿပီး သူအရြယ္ေရာက္ လာၿပီ၊ သူ႔ကိုယ္သူေစာင့္ေရႇာက္ႏိုင္ၿပီဆိုတာ အသိအမႇတ္ျပဳေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ျပသဖို႔ လို တယ္။ အရြယ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္ ကိစၥမဆို မိဘကိုအားမကိုးဘဲ ကိုယ့္ အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ့္ အေၾကာင္း၊ ဒီလိုကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖို႔အတြက္ အရာရာ ကို ကိုယ္ပိုင္ၪာဏ္နဲ႔ စဥ္းစားေ၀ဖန္သံုးသပ္ ၿပီး လုပ္ရမယ့္အေၾကာင္း၊ သားသမီးနား လည္ေအာင္ ရႇင္းျပၿပီးစဥ္းစားတဲ့ အက်င့္ရေအာင္လုပ္ေပး ရပါမယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္း ဆက္စပ္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အက်င့္ ရသြားတဲ့ကေလးဟာ သူ႕ ဘ၀ တစ္ေလ်ာက္လံုး ဘယ္သူ႕မႇ အားမကိုးဘဲ သူ႕ေျခေထာက္နဲ႔သူ ေကာင္းေကာင္းလမ္းေလ်ာက္သြား ႏိုင္မႇာေသခ်ာပါတယ္။
အုပ္ထိန္းမႈ လြန္ကဲလို႔
အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမႇာဆိုရင္ မူလတန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး တစ္ညအိပ္၊ ႏႇစ္ညအိပ္ ေတာစခန္းထြက္တဲ့ အေလ့အက်င့္ လုပ္ေပးေလ့ရႇိတယ္။ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ႀကံ့ခိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ သေဘာျဖစ္ တယ္။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔ဆီက ၁၂ ႏႇစ္၊ ၁၃ႏႇစ္အရြယ္ မိန္းကေလးေတြေတာင္ မိဘမပါဘဲနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး တစ္လံုးနဲ႔ ကမၻာပတ္၀ံ့တဲ့ သတၲိရႇိေန ၾကတာျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မႇာကေတာ့ အအုပ္အထိန္း လြန္ကဲလြန္းေတာ့ ဆရာ၀န္မေလး၊ က်ဴတာမေလး ျဖစ္ေနတာေတာင္ မိဘဒါမႇမဟုတ္အေဖာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္မပါဘဲ ရန္ကုန္ -မႏၲေလး ခရီးေလာက္ကို မသြားရဲ ၾကတာေတြ အမ်ားႀကီးရႇိတယ္။ အုပ္ထိန္းမႈလြန္ကဲျခင္းကတရားခံပဲ။
ပင္ပန္းရႇာၾကတယ္
ဒီေခတ္ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသား အရြယ္ကေလးေတြဟာ ေရႇးေခတ္နဲ႔ မတူ အင္မတန္ပင္ပန္းရႇာၾကတယ္။ သံုးႏႇစ္သားအရြယ္ကစၿပီး ၁၀တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ထိ ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရႇင္နဲ႔ 'ဂိုက္' နဲ႔မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ လံုးခ်ာလိုက္ေနၾကတယ္။ ကေလး သဘာ၀ အေမ့နား ကပ္ခြၽဲခ်ိန္၊ ေဆာ့ ခ်ိန္၊ကစားခ်ိန္ရယ္လို႔ ဟုတ္တိပတ္တိ ရႇိ ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ တစာစာနဲ႔ စာေတြနဲ႔ ပိၿပီးႏုနယ္တဲ့ကေလးဦးေႏႇာက္ ကေလးေတြ ထံုထိုင္းသြားမႇေတာင္ စိုးရိမ္မိတယ္။ ကေလးဆိုတာ သြက္ သြက္လက္လက္၊ လန္းလန္း ဆန္းဆန္းနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရမႇ ထူးခြၽန္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြျဖစ္လာႏိုင္မႇာပါ။
ပူတူးတူးေလးလို
၁၀တန္းစာေမးပြဲႀကီး ေျဖၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမႇာေတာ့ ကေလးေတြ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ သူတို႔စိတ္ ႀကိဳက္ေနခြင့္ေပးသင့္တယ္။ အဲဒီ အသက္အရြယ္ဟာ ကေလးဘ၀ ကေန လူႀကီးဘ၀ေျပာင္းလဲဖို႔ စတင္ ေျခလႇမ္း လိုက္ခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အစစ အရာရာကိုယ္ပိုင္အသိနဲ႔ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္တတ္ေအာင္မိဘ မ်ားက ညႊန္ျပဖို႔လိုပါတယ္။ သူတို႔ အရြယ္ဟာကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာသူတို႔ ကိုယ္တိုင္သိလာေအာင္ လုပ္ေပးပါ။ မိဘမ်ားကလည္း အဲဒီ အရြယ္ေတြကို 'ပူတူးတူးေလး' လို သေဘာထားၿပီး ထမင္းခြံ႕ေကြၽး မေနပါနဲ႔ေတာ့။ ဒါမႇ သူတို႔ေလးေတြ ရင့္က်က္လာမႇာျဖစ္ပါတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
No comments:
Post a Comment